Sponsorloop

Juf José gaat deze zomer naar Kenia. In het kader van een project van de Stichting Edukans gaat ze aan de slag op basisscholen van kinderen van de Pokot en de Turkana, twee volken die regelmatig met elkaar overhoop liggen en bovendien nog elk hun eigen problemen hebben. Het project is onderwerp van de jaarlijkse sponsorloop van basisschool De Schelp. Roodwitte linten langs het hek, een boompje en stoelen markeren op het schoolplein het rondje dat de kinderen zo vaak mogelijk moeten lopen. Groep drie heeft vanmorgen al een sportdag gehad en komt daarom als laatste aan de beurt. Onmiddellijk na de start maakt Tygo zich los. Ver voor alle kinderen uit en strak langs de binnenkant van het parcours stormt hij z'n eerste rondjes door. Dat tempo houdt hij niet vol natuurlijk, maar het is toch indrukwekkend. Marith rent niet. Het gips dat na een ongelukje een paar dagen om haar voet gezeten heeft is er vandaag voor het eerst af en ze mag nog niet hard. Maar ze doet wel mee. Ze wandelt, het eerste rondje aan de hand van haar moeder. Niet veel later loopt ze alleen. Vijf of zes rennende klasgenoten halen haar tegelijk in, er is te weinig ruimte, iemand botst en Marith valt voorover op de harde tegels. Ja, dit is wel groep drie: geen kleuters meer, maar nog steeds vrij ongecoördineerd. Chrisje heeft vorig jaar haar lesje geleerd en loopt nu lekker achteraan in haar eigen tempo, zoals papa heeft geadviseerd. Ze waaiert van links naar rechts en bekommert zich absoluut niet om snelheid. Bij elke doorkomst laat ze haar rondekaart twee keer aftekenen. Daar is ze niet de enige in. Behalve een juf staat ook een oudere leerling met de stift in de hand klaar en als je in groep drie zit, dan denk je niet na maar ga je bij allebei langs. Na tien minuten zit het erop. Alle rode wangen verzamelen zich bij de tafel met de bekers ranja, die in enkele seconden leeg gedronken worden. Chrisje loopt blij naar pappa. - 'Pappa, is de meivakantie al geweest?' - 'Nee hoor, die komt nog. Over een paar weekjes.' - 'Oh. Ga jij dan ook hardlopen?' - 'Ja, dat lijkt me wel.' - 'Ook overdag wel een keer?' - 'Vast wel. Waarom vraag je dat?' - 'Kunnen we dan een keer samen lopen? Toen ik nog in groep 2 zat vertelde iemand op een motor dat de lopers er aan kwamen. Toen heb ik met jou gelopen. Dat wil ik weer. Ik wil hardloopster worden.' Pappa glundert.

afbeelding van Bert

Reacties

afbeelding van Bert

Bert

Voordat ze vertrekt dan toch, mag ik hopen. Als je naar een bijzondere plek gaat moet je het voorbereiden (trainen) zoveel mogelijk vooraf thuis doen, dan resteert als je aangekomen bent alleen het genieten nog. Lijkt mij wel wat hoor...

afbeelding van Bert

Bert

Nou...
Rennen als pa is misschien niet altijd verstandig, en als je zelf nog maar zes jaar oud bent zeker niet.
Wensen dat je zo rent als pa lijkt me dus geen vooruitgang, maar dat hoeft geen probleem te zijn want vooruitgang is ten slotte ook helemaal geen evolutie-begrip. Evolutie kent geen voor- en achteruitgang, alleen wel of niet overleven (en in die tijd je genen doorgeven).