- In:
- Geplaatst door: Richard vd W
- Reacties: 0
Zaterdag 22 maart 2014 was Schiermonnikoog het decor van de dertiende Monnikenloop. Werkelijk? Die dag? Ja, toen. Na twaalf edities in de herfst verhuisde de Monnikenloop dit jaar naar de lente. De organisatie, als altijd in de goede handen van Groningen Atletiek en z'n vele vrijwilligers, wilde meer deelnemers en daarom werd het najaar, de tijd waarin in Groningen de Vier Mijl en de Plantsoenloop op de kalender staan, verruild voor het voorjaar. Tot nu toe waren zo'n negenhonderd lopers het er van harte mee eens. Onder hen ook de zeven Eemsmonders die zich de avond voor de strijd al op de boot naar het mooie waddeneiland inscheepten, hongerend naar succes.
Richard van der Werff en René La Crois waren erbij om te starten in de 10 Engelse Mijlen (16,1 kilometer). Op de 10 kilometer zouden Kars en Diana Schuiling en Ellen La Crois uitkomen, op de 5 kilometer Paul en Pascal van der Werff - waarbij de een oom is en de ander de elfjarige neef, respectievelijk de zoon van Richard.
Het voorjaar is misschien het mooiste seizoen om te lopen. Vogels gaan tekeer, door de bomen heen kun je het bos nog zien en na de lange, donkere maanden schijnt er prachtig licht op vers ontluikend groen. Maar soms heeft het vroege voorjaar ook zijn prijs. Het weer kan instabiel zijn. Zo kenmerkte deze dag in maart zich door prima loopweer, maar met een stevige wind en een uurtje na de start bovendien nog een pittige bui.
De 10 Engelse Mijlen voerden de deelnemers via het dorp naar een paar kilometer strand, daarna over en door de duinen naar de andere kant van het eiland, en dan tegen de straffe wind in richting Berkenplas (da's bekende taal hè?, ten slotte kent iedere Groninger Schiermonnikoog als z'n broekzak - want het enige dat er niet klopt aan dat eiland, is dat het bij Friesland hoort). Voorbij de Berkenplas ging de route weer naar het dorp, daarna door nog meer duinen en dus over flinke hoogteverschillen richting zeedijk. Na de dijk lonkte eindelijk de finish, midden in het dorp.
Met de regen en de wind werd het soms zwaar lopen en het schijnt dat verschillende deelnemers daar last van hadden. Bij de finish kon je verhalen horen over visioenen die ze onderweg, in hun uitputting, gehad hadden. Langs de route stond een kerel met een wilde blonde kuif te schreeuwen, vertelden ze. 'Willen jullie meer of willen jullie minder kilometers?' riep hij, en bleef het maar herhalen. In hun extase moeten er lopers geweest zijn die 'minder, minder, minder!' begonnen te scanderen. Echt, zelfs onder lopers zijn er lieden die niet sporen.
Maar onze helden hadden geen last. Richard kwam binnen in een nieuw persoonlijk record. Zijn 1:09:17 was goed voor de elfde plek onder de mannen senioren. René volgde in 1:20:58 als nummer drieënveertig, ook een persoonlijk record. Hij was erg tevreden en zei te hopen dat hij deze lijn kon doorzetten zodat hij in de herfst weer volop in de race zou zijn voor de titel van Snelste Meister.
Eerder al was Kars binnengekomen na zijn 10 kilometer, in een tijd van 1:01:37 en als zesendertigste bij de mannen 45+. Een beetje eentonig misschien, maar het moet gezegd worden: ook hij liep een persoonlijk record. Ellen werd nummer drieënzeventig in 1:07:12, op de voet gevolgd door Diana in 1:07:21. Hun route was vanaf het strand weer richting dorp en dijk gegaan.
En dan was er nog die derde route, de 5 kilometer via het dorp naar de dijk en weer terug naar de finish. Paul en Pascal waren zij aan zij van start gegaan. Maar Pascal mag dan elf zijn, hij loopt al wat vaker een wedstrijd dan zijn oom, welke vorig jaar bij de beginners is opgestapt. Zo'n beetje halverwege vroeg hij dus maar eens of oom het goed vond dat hij wat vooruit zou gaan. Paul, ruimhartige Paul, stemde in. En werd vervolgens op vijf en een halve minuut gezet. Pascal kwam met een eindsprint over de finish na 28:33, als zesde bij de junioren en in een persoonlijk record. Maar daarin zou Paul niet voor zijn neef onderdoen: ook zijn 33:58 was een persoonlijk record, en we kunnen in de toekomst nog meer van hem verwachten.
’s Avonds waren er nog 6 runners van de partij in de plaatselijke Toxbar om over hun loopervaringen van deze mooie dag na te praten onder het genot van een drankje. Erg jammer was het dat na een tijdje een band ging optreden wat van een dusdanige kwaliteit was dat zij al snel hun bed op gingen zoeken.
Volgend jaar, als op zaterdag 28 maart de veertiende editie van de Monnikenloop plaatsvindt, willen ze weer van de partij zijn. Samen met jou misschien?
Richard/Bert
