Binnen het uur, eindelijk.

Dit jaar deed er weer een mooie groep Eemsmondrunners mee aan de Eemsmondloop. Als trainer word ik daar wel blij van. Minder PR’s dan voorgaande jaren, en dat brengt me dan wel weer aan het twijfelen. Over sommige zaken heb je als trainer geen controle: wordt er regelmatig getraind. Schema gevolgd of zo maar wat gelopen? Ziekte, thuissituaties, werk, forensen etc. Toch een positief gevoel. Bovendien, zo’n groepsfoto wordt ook zonder voorbereiding snel even gemaakt en dat gaat alleen maar als alle neuzen in een club letterlijk en figuurlijk dezelfde kant op staan. Daarnaast een grote groep beginners die allemaal met gemak een mooie tijd neerzetten. Het lijkt ook een groep die door wil en meer en sneller wil. We gaan het meemaken. Ook bij de inschrijving, alles groen. Mooi man.

Ja, en dan wou Ellen de Eemsmondloop eindelijk es binnen het uur lopen. De schema’s van groep 3 zijn hierop gericht en ze doet precies wat er staat. Voor mij ook een test, of wat ik bedenk ook werkt. Niet alleen ben ik de trainer van deze dame, maar ik ben er ook nog mee getrouwd. Als trainer weet ik natuurlijk dat je kwistig met complimenten moet strooien en als echtgenoot moet dat ook. Das dus dubbel en nooit genoeg. Daar komt nog bij dat er de laatste 6 week wat zenuwen voor deze wedstrijd de kop op staken, en bijkomende onzekerheid over de vorm maakt dat de conversaties als volgt verlopen:

Geeft het als ik een training mis? Nee, valt mee, niet te veel missen natuurlijk. Hoe snel moet ik dan? Dat staat in het schema. Weet je dat niet uit je hoofd? Nee. Ik heb zondag volgens het schema gelopen. Moet ik dat nu weer doen? Ja, ik maak ze niet voor niets. Het is al donker, vind je dat ik moet gaan? Ja. Echt? Jaáh. Doe ik het wel goed. Ja. Dat zeg je nooit. Ik zeg het de hele tijd, je doet het goed. Ja, nou zeg je het omdat ik het vraag. Maakt dat uit dan? Laat maar. Je doet het goed hoor.

En voor de wedstrijd: Wat vind je dat ik moet doen? Hebben we al 10 x over gehad. Vertel het nog maar een keer. 6 min/km lopen. Denk je dat ik het kan? Ja. Maar wat is jouw advies? Dat heb ik je net verteld. Ja maar ik wil dat nog een keer horen. Je kan het. Wat moet ik aan? Niet te veel. Wat zou jij aan doen? Ik loop niet. Ja maar, wat zou jij dan aan doen? NIKS!!. Help me nou even, kan ik het wel? Jaáh. Sorry, maar hoe laat moet ik eten? Twee uur van te voren drie boterhammen met jam. Denk je dat dat genoeg is? Ja. Waarom dan? Daarom, doe ik ook altijd. Hoe snel moet ik weg? Dat heb ik je net ook al verteld. Ja maar ik wil het nog een keer horen. Richard of Bart gaat jullie hazen. Het lukt wel. Weten Richard en Bart wat ze moeten doen? Ja. Hoe laat gaan we weg? Ik moet naar de inschrijving, en jij ook. Uur of 2 denk ik. Ik ook? Jij kan iets later. Maar denk je echt dat het lukt? Nee. Echt niet? Ja natuurlijk wel. Moet ik ook water meenemen onderweg? Nee, er zijn waterposten. Ja maar, ik heb altijd dorst. Niet drinken onderweg. Nergens voor nodig. Je kan best een uur zonder. Ja maar ik gooi het altijd over me heen hoor. Doe maar. Zo zenuwachtig ben ik anders nooit. Merk ik niks van hoor. Ben jij er na de finish. Ja. Zie ik je daar dan? Ja. Waar dan. Bij de finish. Oké, Ik ben er rond 6 uur denk ik. Haal je me op? Nee want er lopen ook nog twintig eemsmondrunners 10 km en ook nog een stuk of 15 beginners die door het dolle heen zijn. Ja maar je bent met mij getrouwd hoor. Ik ben er toch. Ja nou maar toch.

Na afloop van de Eemsmondloop van Ellen, 10 km in 59:33 bedankt ze Richard en vraagt wat ze moet doen als dank voor zijn hazen. Stukkie schrijven zegt Richard. Nou, lopen en kletsen kan ze wel die vrouw van mij, maar stukkies schrijven minder. Als liefhebbende echtgenoot doe ik het dan maar.