Hulde aan Noord Groningen

HULDE AAN NOORD-GRONINGEN
 
Zondagochtend, kwart over negen.  Er waait een straffe wind uit het westen en die zal me op de terugweg tegemoet blazen. Maar dat geeft niet want ik ken het gevoel van doorbuffelen en zal tegen die tijd ook zeker goed doorgewarmd zijn.
Ik kijk het vertrouwde landschap in. Kerktorentjes en verspreide boerderijen aan de horizon, de zeedijk er tegenover. Constante waarden sinds zo lang ik me kan heugen. Vergis je niet, er verandert veel hier. Op de plaats van molen De Zeemeeuw en de vijzelpomp staat nu alleen nog een stenen gebouwtje van waterschap Noorderzijlvest, de dijk is verhoogd en bekleed met asfalt (en wordt steeds meer digitaal bewaakt), de kwelders zijn eerder verruigd maar zullen na recente herinrichting weer beweid gaan worden, 'natuurcompensatiegebied' Ruidhorn is er gekomen, met twee vogelkijkwanden. Maar het blijft de grens van land en zee. Tijdloos.
 

Dit is waar je écht loopt, ten prooi aan de elementen. Wind heb ik er meegemaakt, droge hitte, slagregens tegen m'n voorhoofd en een verblindende sneeuwjacht waarin m'n handen zo koud werden dat ik bijna de sleutel niet meer kon omdraaien toen ik eindelijk thuiskwam. Lopen hier is niet loeren naar anderen, naar mannen in een iets te kort hardloopbroekje, vaal geworden door het vele wassen. Je hebt geen dopjes in de oren en geen Evy nodig om door te gaan. Hier is lopen nog puur. Hier zijn landschap, weer en wind, de geur van de zee en de geluiden van vogels en akkerbouwmachines de fundamenten van de hardloopcultuur.
 
Op het afgesproken tijdstip groet ik m'n collega-lopers. We praten wat, een paar zinnen maar, en dribbelen dan weg. Wat nog niet gezegd is komt onderweg wel, we hebben geen haast. We lopen geen wedstrijd hoor, gewoon een Run4Fun zoals we er vaker een bedenken. Iedereen doet mee en waar nodig moedigen we elkaar aan om vol te houden. Mooie route zonder veel notie van tijd of tempo, samen uit en samen koffie. Deze keer doen we dat bij 't Zielhoes. De zaak is dan wel gesloten vanwege een verbouwing, maar omdat we even hebben gebeld gaat de deur toch open. Want zo gaat dat hier. In Noord-Groningen, het land van het lopen.
 
Bert Holsteijn
Bert Holsteijn is bezig hardlooptrainer te worden, hij loopt én hij schrijft graag. Hij werd tot deze column niet alleen geïnspireerd door eigen hardloop-ervaringen maar vooral door 'Hulde aan de oude bazen' van Karen Broekhuizen in een recente nieuwsbrief van prorun.nl. Het valt hem in blogs en tijdschriftartikelen vaak op dat lopers net zo veel bezig zijn met uiterlijkheden als met het lopen zelf. Bert vindt dat flauwekul en wilde een tegengeluid laten horen. En misschien begreep je het al, Bert draagt soms een iets te kort hardloopbroekje, vaal geworden door het vele wassen, hij is 55 en niet meer zo snel als vroeger.