Dat gaat naar Den Bosch toe

Twee maanden geleden schreef ik voor de website 'De eerste honderd (en de rest)', een terugblik op anderhalf jaar training geven. De strekking was, in grote lijnen: boeiend maar lang geen routine, ik vind dat ik veel moet leren en ontdekken en dat zal een uitdaging zijn voor jaren; mooi, daar kan ik mee aan de slag. Maar dingen kunnen snel veranderen. Nee, ik bedoel niet dat training geven in twee maanden tijd opeens wel routine is geworden, dat ik nu alles weet of dat de uitdaging weg is. Niets daarvan. Toch wordt alles anders, volkomen onverwacht. Omdat dat behalve voor mij ook consequenties heeft voor Eemsmond Runners stel ik je op de hoogte.
 
Het was de woensdag in de herfstvakantie. Er kwam een telefoontje van een zekere Hugo, die vroeg of Anja thuis was (voor wie het niet weet: mijn vrouw). Had ik maar nooit ja gezegd. Tien minuten later was duidelijk dat Anja een nieuwe baan had. In Den Bosch...

Het was even slikken en ook nu, ruim twee weken later, kan ik me nog lang niet voorstellen wat het allemaal betekent. Maar duidelijk is wel, en was onmiddellijk, dat een afscheid van wonen in Noord-Groningen en training geven bij Eemsmond Runners onvermijdelijk is. Dat heb ik snel aan het bestuur laten weten, en het bestuur heeft me gevraagd de rest van de vereniging te informeren, want er moet aan opvolging worden gewerkt.
Dus nu weet je het. Ergens in de komende maanden moet ik ons cluppie verlaten en verdwijn ik volledig van het Noordelijk toneel. Onverbiddelijk maar niet onmiddellijk. De huidige planning is dat het in de zomer van 2018 gaat gebeuren. Chrisje (voor wie het niet weet: mijn dochtertje) kan dan het lopende schooljaar nog afmaken. Daarna is het voorbij.
 
Nijmegen is als nieuwe woonplaats in beeld, Anja's oude studiestad, tweehonderddertig kilometer en Zuid-Nederland. Als dat eenmaal 'thuis' geworden is, over een jaar of over twee jaar misschien, zal ik terugkijken. De kans is best groot dat ik dan denk dat het een goede stap geweest is, een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Tot die tijd zal het vooral heel erg wennen zijn. Maar laat ik daar nu niet bij stilstaan. Op deze plaats zijn de consequenties voor Eemsmond Runners belangrijker.
Ik vind Eemsmond Runners een leuke club, ben dat de afgelopen jaren steeds méér gaan vinden en ben daardoor ook steeds meer gaan doen. Als ik vertrek komt er een einde aan die inzet. Het is aan jullie zelf, aan de loopgroep, om te bepalen of en hoe bepaalde werkzaamheden moeten worden voortgezet. Het is aan mij om de informatie te geven die goede beslissingen mogelijk maakt, en eventueel om werkzaamheden netjes over te dragen.
 
Training geven
Tja. Daar heb ik niet heel veel over te schrijven, zo kort na 'De eerste honderd'. Dat ik er steeds meer aardigheid in ben gaan krijgen misschien nog, of dat het een goed gevoel geeft betrokken te zijn bij prestaties die geleverd worden - en dan denk ik niet alleen aan de eindeloze reeks PR's op de website, maar zie ik ook subtieler ontwikkelingen zoals de groei van het aantal lopers dat plezier beleeft aan lange afstanden, de verbreding van de 'top' bij zowel de mannen als de vrouwen, de doorstroming van starters naar de ervaren lopers...
Eemsmond Runners is die groep waarin lopers van verschillende niveaus uitstekend samengaan, en met die mooie traditie van jaarlijks nieuwe beginners. Dat moeten we, nee dat moeten jullie!, koesteren. Mijn opvatting is dat Eemsmond Runners echt twee trainers nodig heeft, nog liever drie. Zorg daar dus voor.
Ik wil nu niet gaan bedanken en zo. Dat soort plichtplegingen komt misschien later, als mijn vertrek écht voor de deur staat. Maar laat me nog wel toevoegen dat ik heel veel waardering heb voor René La Crois, de onmiskenbare hoofdtrainer van Eemsmond Runners. Ik werk uitstekend samen met René en misschien is dat best gek, want we verschillen veel van elkaar. René verzet volgens mij meer werk dan de meeste van onze lopers weten. Als ik zeg dat Eemsmond Runners iets te koesteren heeft, dan denk ik ook aan René. Waarvan akte.
 
Persberichten
Sinds december 2013 schrijf ik de persberichten en dergelijke, die aan de buitenwacht zichtbaar maken wat Eemsmond Runners is en doet. Of die taak na mijn vertrek behouden moet worden is niet aan mij. Het is altijd moeilijk te bepalen wat publiciteit oplevert. Voor mij staat wel vast dat Eemsmond Runners in de afgelopen jaren bekender geworden is: er zijn verschillende situaties geweest waarin andere organisaties óns benaderden, terwijl we vroeger altijd zelf naar anderen toe moesten. Ik weet verder dat collega-sportclubs de media coverage van Eemsmond Runners soms met verwondering of jaloezie aanzien.
Ten slotte wil ik kwijt dat, heel anders dan gedacht, het schrijven van goed leesbare berichten voor de krant níet moeilijk is, maar gewoon een trucje dat ik iedereen kan bijbrengen die een fatsoenlijke zin kan componeren. Echt waar, ik beloof het. Als er in de aanloop naar mijn vertrek belangstelling is voor een avondworkshop persberichten schrijven, laat maar weten. In mijn Uithuizer huis passen acht mensen aan de keukentafel, dus het lukt altijd. En als je in de toekomst de zorg voor publiciteit over acht mensen kunt spreiden wordt de klus beslist niet te groot.
 
Flickr
Sander Dijkhuizen, ooit onze webmaster, gaf mij omstreeks 2014 de inlogcode waarmee ik een paar foto's op het Flickr-account kon zetten. Besloten is er nooit iets, maar Sander verdween en ik werd als vanzelfsprekend beheerder van ons account, met tot nu toe zo'n vierduizend plaatjes. Belangrijk? Och... De site legt iets van de geschiedenis van de loopgroep vast. Foto's die er niet op staan zie ik nooit of zie ik nooit terug, ik denk dat de meeste vroeg of laat verloren gaan.
Oké, ik vind Flickr wat ondoorzichtig en moet altijd weer even zoeken hoe het eigenlijk moet. Het downloaden en uploaden van foto's vraagt ook wat tijd, zeker als er zoals laatst driehonderd foto's van vijf à zes megabyte per stuk zijn gemaakt. Maar uiteindelijk lukt het altijd de boel erop te krijgen en valt de klus best mee. En als je dan een paar weken later ziet dat 463 mensen de fotoserie van de Ekensteinloop 2017 bekeken hebben, bekruipt je het prettige gevoel dat jouw inspanning voor veel mensen van waarde is geweest.
 
Eemsmondloop en SOLC
De jongste van mijn bemoeienissen met Eemsmond Runners. Sinds oer-organisatoren Klaas Zijlstra en Meindert Sterenberg zijn uitgestapt is de Eemsmondloop een zaak van onszelf. De editie 2017 was de eerste. Een groepje leden van Eemsmond Runners is daar erg druk mee geweest, ik ben ingestapt als schakel tussen Eemsmondloop en het overkoepelende bestuur, de Stichting Ommelander Loopcircuit (SOLC). Op dat gebied valt een hoop te doen.
Het huidige bestuur van de Eemsmondloop is maar tijdelijk ingevuld: het voornemen is een stichting te vormen waar weliswaar een paar leden van Eemsmond Runners in zitten, maar ook mensen van buiten. We moeten dus werven. Er zijn bovendien ideeën over vernieuwingen in de Eemsmondloop, er moeten in de SOLC zaken aangesneden worden, er zijn vanuit de SOLC verwachtingen. Dat alles vereist nadenken, discussiëren, kiezen, ontwikkelen, uitwerken. Dat gaat tijd kosten, zeker. Hoe alles uiteindelijk ingevuld gaat worden bepaalt vervolgens hoe groot deze klus op iets langere termijn gaat zijn.
 
Ten slotte
Ik probeer alle hierboven genoemde klussen zo lang mogelijk voort zetten. Wat training geven betreft heb ik goede hoop dat ik tot aan de zomer de meeste keren aanwezig kan zijn. Anja begint in Den Bosch in januari en blijft dan de eerste helft van de week ook 's nachts weg, maar tweelingbroer Harry heeft zich al bereid verklaard op dinsdagen langs te komen voor Chrisje.
Hierboven niet genoemd, zijn enkele voornemens die ik lekker bij mezelf houd, en die ik ook af wil ronden voordat het doek valt. De afwerking van de fotoserie van de bevrijdingsvuurestafette van dit jaar hoort daar bij, en Jan Hendrik en ik hebben samen nog een plannetje. Voor grote projecten zoals die in de afgelopen jaren voorbij zijn gekomen (de 4 Mijl van Eemsmond, de bevrijdingsvuurestafettes) ben ik het komend jaar niet beschikbaar.
 
Dat is het mensen. Meer heb ik niet te bieden, en als het tegenvalt wordt het minder. Het is niet anders.
 
De groeten!
Bert.